sobota, 3 listopada 2012

Pamięć

Zobaczyłam dziś w facebooku (http://www.facebook.com/JaninaChrebela) zdjęcie pomnika.

Zdjęcie,  które chciałabym zadedykować nam ,wszystkim mamom ,opłakującym swoje dzieci, które zbyt szybko odeszły.
Jestem mamą Grzesia (zginął w 1995r,w roku w którym miał skończyć 18 lat)
                                                   Zawsze będziesz ze mną.




Autor: o

18 komentarzy:

  1. Ataner3 listopada 2012 15:28

    Teniu jestem z Toba.

    OdpowiedzUsuń
  2. Giga3 listopada 2012 15:31

    Teniu, nie wiem co powiedzieć. Nie wyobrażam sobie bólu po stracie własnego dziecka. Pozdrawiam Cię serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  3. Daniela3 listopada 2012 23:39

    Dla matki, to największa tragedia, gdy dzieci odchodzą przed nią.Pozdrawiam ciepło.

    OdpowiedzUsuń
  4. Juta4 listopada 2012 00:22

    Kochana Teniu. CI których kochamy, nie odchodzą od nas NIGDY.
    Rozstajemy się z NIMI na chwilkę aby spotkać się na WIECZNOŚĆ.
    Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  5. iram684 listopada 2012 00:38

    Teniu,łączę się z Tobą w bólu i modlitwie.

    OdpowiedzUsuń
  6. iram684 listopada 2012 01:09

    Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  7. ankaskakanka4 listopada 2012 01:29

    Współczuję z całego serca. Każdy niesie jakiś krzyż. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  8. Barbara4 listopada 2012 01:52

    Zawsze będę myślami przy min,znałam Grzesia.Z modlitwą łączę się z Wami.

    OdpowiedzUsuń
  9. Tenia4 listopada 2012 01:48

    Dziękuję za wszystkie serdeczne słowa.
    Myślałam,że po latach uda mi się napisać o Grzesiu bez bólu.
    Myślałam....
    Ale tak jak napisała Anna -każdy niesie jakiś krzyż.
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  10. grazyna4 listopada 2012 05:17

    Tez sobie podobnej tragedii nie wyobrazam, wiec tylko usciski serdeczne dla Ciebie...

    OdpowiedzUsuń
  11. Teresa Konarczak4 listopada 2012 13:12

    Smierc bliskiej osoby laczy osoby, ktorych nie znamy. Kazdy ma prawo do bolu, do dzielenia sie nim, do wlasnych odczuc i nie wazne, czy to jest bol po stracie rodzicow, dzieci czy wspolmalzonka.
    Jestesmy po to by sobie pomoc, by podzielic sie swoimi troskami i wzajemnie wspierac sie .

    OdpowiedzUsuń
  12. Unknown5 listopada 2012 01:17

    Zawsze będzie z nami.

    OdpowiedzUsuń
  13. ma.ta5 listopada 2012 12:50

    Teniu, my tylko żegnamy się z naszymi chłopcami na krótką chwilę jaką jest życie. Światełka dla Grzesia (*)(*)(*) a Ciebie przytulam i serdecznie pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  14. Mona7 listopada 2012 00:39

    Teniu i Grzes jest na pewno przy Tobie...

    OdpowiedzUsuń
  15. Meg7 listopada 2012 10:37

    ...On żyje w Tobie, jak niegdyś...nie jest namacalny, ale Jest! ...łączysz się z Nim niewidzialną dla nikogo nicią...otulasz kołderką tęsknot, kołyszesz w rytm wspomnień...

    OdpowiedzUsuń
  16. Maria z Pogórza Przemyskiego12 listopada 2012 00:41

    I ja noszę w sobie ten ból, choć moja Natalka żyła tylko 25 dni.
    Pozdrawiam Cię, Teniu.

    OdpowiedzUsuń
  17. klin1429 listopada 2012 06:04

    Tereniu smutne to chwile i nie da się zapomnieć,Ty jako matka największy nosisz w sobie ból...Ale i mi łezka zalśniła na widok zdjęcia Grzesia...
    Ucałuję delikatnie Twoja duszę
    Kiedy w nieba zapatrzony dal wyruszysz
    Ujmę serce obolałe w obie dłonie
    Wonią kwiatów je opatrzę – róż- magnolie
    W bukiet nitkę wplotę promienistą
    Z barw szlachetnych nutę jedwabistą
    Przyodzieję Cię na drogę w szatę białą
    Słów czułości wieczorami wyszywaną
    Ramionami Cię oplotę, sztandar w dłoni
    W noc poniesiesz by nie zbłądzić w mrocznej toni…
    Światełko pomięci [*]spoczywaj w pokoju [*]

    OdpowiedzUsuń
  18. Barbara4 listopada 2015 03:55

    Często odwiedzam grób Grzesia.

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)